به گزارش خبرنگار ورزشی مشرق، تیم ملی کشتی که این روزها درگیر مسابقات قهرمانی جهان در ترکیه است، بسیار خبرساز شده و سرتیتر رسانه ها را به خود اختصاص داده است.
رویارویی زودهنگام با حریفان صهیونیست که برای بسیاری مبرهن ساخته که قرعه کشی ها با تعمد همراه بوده، موجب شده تا واکنش های فراوانی به این موضوع برانگیخته شود. در این باره، برخی به ابراز احساسات روی آورده و چنان داد سخن داده اند که می پنداری، این اتفاق پایان ورزش در جهان و ایران است؛ اما واقعیت فرای این رویدادها چیست؟ آیا این هراس افکنی بدون نیت و فارغ از هدفی از پیش تعیین شده است؟
براساس اخبار دریافتی از منابع موثق، این روزها، یک خبرنگار ورزشی که سابق بر این در ایران فعالیت داشت و اکنون به کشورهای غربی پناهنده شده، در ترکیه بسیار فعال است و مشغول تهییج فضای تیم و رسانه ای شدن این فضا است. این اتفاق (حذف از رقابت ها) که موجب ناراحتی ورزشکاران مورد نظر و مربیان تیم ملی شده، موجب شده تا تلاش گسترده ای را آغاز کند تا آنها واکنش رسمی علیه این موضوع نشان دهند؛ حتی کار به جایی رسیده که شاهد برخی گفت و گوها در رسانه های داخلی نیز بوده ایم.
البته، اینکه یک ورزشکار در آستانه موفقیت و رسیدن به سکوهای جهانی، به یک باره با اتفاقی مواجه شود که بوی تعمد از آن برخیزد و در واکنش به آن رفتاری احساسی از خود نشان دهد، طبیعی به نظر می رسد؛ اما بزرگنمایی آن و تشویق مسئولان فدراسیون کشتی برای اعلام مسائل پنهانی که در زمره اخبار محرمانه به شمار می رود، موجب تعجب بسیاری شده است.
براساس اعلام منابع حاضر در محل برگزاری مسابقات، این خبرنگار که این روزها با رسانه های بیگانه همکار است و مراحل دریافت پناهندگی را پشت سر می گذارد، تلاش بسیاری دارد تا این اتفاق را بزرگ جلوه داده و به انعکاس واکنش های احساسی و مقطعی این رویداد بپردازد و آن را به وضعیت حاکم بر کل ورزش ایران تعمیم دهد. دامنه فعالیت های وی را می توان در خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) نیز دید که در گفت و گویی با جعفر اولیا (سپرست کاروان اعزامی به ترکیه)، چنان موضوع را با آب و تاب و بزرگنمایی، به نمایش گذاشته که موجب هراس در این باره شود. این تا به آنجا پیش رفته که وی مسائلی سری و مذاکرات صورت گرفته با رئیس فدراسیون جهانی را نیز اعلام کرده است!
در حقیقت، رسانه های بیگانه و برخی رسانه های داخلی که به دلایل نامعلومی همسوی این جریان ها شده اند، در حال القای نگرانی و هراسی بزرگ در این باره هستند تا دستگاه ورزش را مجبور به قبول رقابت با نمایندگان رژیم صهیونیستی کنند. در این راستا نیز قصد دارند تا حمایت افکار عمومی را از هر طریقی همراه خود کنند که تا کنون موفق به این اقدام نشده اند.
اینکه بایستی این روند را ادامه داد و با اشغالگران اراضی فلسطین مسابقه داد یا خیر، خود بحث مفصلی است؛ اما چه می شود چنین موضوعی از سوی رسانه های غربی و نیروهایشان و با بهره برداری از فضای برخی رسانه های داخلی، القا می شود، خود جای تعجب دارد و گویای سیاست های آنها در این زمینه است. در حقیقت، در پی القای شکاف در ورزش و زمینه سازی برای شرایطی هستند که در صورت جریمه ای از سوی نهادهای بین المللی، افکار عمومی را مقابل این حرکت ارزشی قرار دهند و در آینده ای نه چندان دور، شعار "ورزش بدون سیاست" که به نوعی سکولاریسم در این حوزه است، شکل اجرایی به خود بگیرد.